Adringitra Gebergte

Gisteren hebben we besloten om een wandeling naar een dichtbij gelegen berg (de Cameleon) te maken. Volgens de beschrijving is dit goed te doen en met goede moed vertrek ik naar de top.

Aanvankelijk gaat het prima. Het is wel erg warm maar ik heb geen enkel probleem en loop als eerste de heuvel op.

Echter na een stop bij eem bergmeertje lijkt het alsof ik geen adem meer kan halen. De hitte wordt steeds intenser en ik heb grote problemen om de rest van de groep (op Ad na) bij te houden.

Na een stop komen Ad en ik tot de conclusie dat de hitte ons in de greep heeft en dat het maar beter is om terug te gaan nu het nog kan. We vragen de gids de weg terug en gaan op pad.

Aanvankelijk zonder problemen. We twijfelen wel af en toe of we nog goed zitten maar Ad herkent op een gegeven ogenblik een rots. Die hij op de heenweg als Hunnebed had gekwalificeerd.

Vol goede moed gaan we verder. Echter na 11/2 uur bereiken we tot onze schrik opnieuw het Hunnebed.

Nu beginnen we ons echt ongerust te maken. We hebben nauwelijks water en niets te eten en het wordt steeds warmer.

Moedeloos lopen we heen een en weer over het pad met de hoop weer een herkenbaar stukje te vinden. Gelukkig vinden we weer een pad dat omlaag loopt. We besluiten dit maar te nemen zodat we in ieder geval in het dal uitkomen.

Na opnieuw ruim een uur gelopen te hebben zie ik een huisje. Ad kijkt nog eens goed en ziet een dorpje liggen. We hebben geen idee of het het goede dorp is maar in ieder geval zijn daar mensen en we lopen er naar toe.

Als we dichter bij het dorp komen herkennen we het dorp als het dorpje waar we gestart zijn. We zijn bijna thuis!

Aangekomen in het kamp drinken we allebei liters water maar we zijn weer thuis. Slechts een half uur later komen 2 leden van de groep aan. Zij hebben de tocht volbracht. De overige 2 blijken uitgeput in het dorp achtergelaten te zijn. Ze worden per truck opgehaald.